Στις παλιές φιλίες που τελείωσαν άδοξα...
Στους φίλους και τις φίλες που είτε σε ξέχασαν είτε κάνουν πως δε σε γνωρίζουν...
Πώς γίνεται να έχεις περάσει τόσο έντονες στιγμές με άτομα που ένιωθες πως είναι οι αδελφές ψυχές σου και τώρα πια να σε χαιρετουν τόσο ψυχρά;;;
Κάπου διάβασα πρόσφατα πως ένα φίλος που σταματά να είναι φίλος ,δεν σε είδα σαν κοντινό του πρόσωπο ποτε... Αρνούμαι να το δεχτώ αυτό γιατί θα σημαίνει πως έχω αποτύχει στο να επιλέγω τα "αδέρφια" μου.
Είχα κοντά μου άτομα που ένιωθα πως ταιριάζουμε τόσο πολύ σε όλα και δεν ήθελα να τα χάσω από κοντά μου. Ονειρευόμουν τη στιγμή που θα τελειώναμε το Πανεπιστήμιο και θα πηγαίναμε να επισκεφθούμε η μία την άλλη,να είμαστε εκει σε σημαντικες στιγμές. Όταν θα είμασταν μακριά,ένα τηλεφώνημα τους να μας κάνει τόσο χαρούμενες. Και ξαφνικά μια κουβέντα,μια συζήτηση που δεν σε περικλείει,ένα πηγαδάκι που δεν σε υπολογίζει,μια εμμεση κακία και όλα καταστρέφονται ,γκρεμίζονται μέσα σου. Και μετά κάθεσαι και σκέφτεσαι όλες τις στιγμές που ένιωσες άσχημα μαζί τους και αναρωτιέσαι μήπως όλα αυτά ήταν σημάδια για να απομακρυνθείς. Και σιγά σιγά το κάνεις,απομακρύνεσαι και βλέπεις πως συμπεριφέρονται σαν εσύ να φταις που απομακρύνθηκες.
Πώς να αντιμετωπίσεις κάτι τέτοιο;; Να κλάψεις,να εκνευριστείς,να αδιαφορήσεις;;; Τα κάνεις όλα αυτά,αλλά η "σχεση" αυτή πάει,δεν θα μπορέσει να είναι η ίδια.
Τι ήταν όμως αυτό που δεν λειτούργησε;;; Οι αρκετά διαφορετικές απόψεις ή κάτι άλλο;; Τα έχω σκεφτεί όλα αυτά αλλα δεν βρίσκω μια λογική εξήγηση... Οι φίλοι είτε έχουν τα ίδια πιστεύω είτε όχι,θα παραμείνουν εκει,θα ενδιαφερθουν όταν καταλάβουν πως κάτι πάει στραβα,έτσι δεν είναι;;; ή μήπως εγώ έχω εξιδανικεύσει αυτόν τον ανθρώπινο δεσμό;;;
Θεωρώ πως είναι κάτι τόσο δυνατό που δύσκολα χαλάει,αλλά μάλλον είχα άδικο...
Και ξέρω πως θα θεωρείτε πως κάνω παράπονα,αλλά δεν είναι λογικό να πληγώνεσαι πολύ όταν χάνεις από κοντά σου άτομα για τα οποία ενδιαφέρθηκες τοσο,άτομα με τα οποία μοιράστηκες γεγονότα που εγιναν για πρώτη φορά στη ζωή σου,που περνούσες τόσες ώρες τις μέρας μαζί τους;;; που ακόμα και μακριά αν βρισκόσασταν,στέλνατε ΄δεκάδες μηνυματα σχεδόν κάθε μέρα;; Αλλά ένα νέο γκρουπάκι στις συνομιλίες, συζητήσεις που εσύ δεν έχεις κάνει μαζί τους, φαίνεται πως σε ενόχλησαν ιδιαίτερα.
Βέβαια όλα αυτά μπορεί να μην τα κατάλαβαν και μπορεί να έχω κι εγώ μερίδιο ευθύνης που δεν τα συζήτησα μαζί τους, αλλά μπορεί και να ήθελαν να απομακρυνθείς... Αυτά δεν θα τα μάθω ποτέ αν και δεν ξέρω κατά πόσο θα ήθελα να ζω στο σκοτάδι.
Θα ήθελα να βγουν αλήθεια όλα αυτά που πιστεύω πως έφταιξαν αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα είμαι έτοιμη να τα ακούσω!
Απομακρύνεσαι τελικά,παίρνουν τις από στάσεις τους και αυτές και παρακολουθείς το εξής:η παρέα που εσύ ένωσες ,παραμένει να είναι παρέα αλλά τώρα πια χωρίς εσένα!!! Γίνεσαι κι εσύ μέλος μιας άλλης παρέας,γνωρίζεις άτομα που έχουν τις ίδιες απόψεις με έσενα (σχεδόν,όχι εντελώς ίδιες..),ελπίζεις να μην επαναληφθεί η ιστορία αλλά πιάνεις τον εαυτό σου να στενοχωριέται μερικές φορές και ειδικά για ένα συγκεκριμένο άτομο που ήταν ,όσο καιρό ήσασταν φίλες, πάντα εκεί για σένα.
Οι φιλίες όπως φαίνεται είναι δύσκολες αλλά βαρέθηκα να προσπαθώ ,θέλω πια ανθρώπους πως θα δείχνουν συνέχεια το ενδιαφέρον τους (ξέρω ότι ακούγεται κουραστικό),αλλά εγώ όποιον μου σμπεριφέρεται καλά ,έτσι θα του συμπεριφέρομαι κι εγώ... Πρώτα θα βλέπω το αντίκρισμα τις φιλίας μου και μετά,ναι,θα είμαι εκεί για αυτούς ό,τι κι αν με χρειαστουν.
Δεν θα μπορώ πλέον να ανοιχθώ τόσο εύκολα γιατί κατάλαβα πως ό,τι κι αν έχεις ζήσει με παρέες και φίλους,μπορεί να ξεχαστεί τόσο εύκολα όσο η μνήμη του φαγητού που γεύτηκες προχθές...
Είναι περίεργες οι γυναικείες φιλίες μου έλεγαν,υπάρχει "ζήλια" ,μου έλεγαν,μην εμπιστεύεσαι τους πάντες ,μου έλεγαν,ΔΕΝ άκουγα!!!
Πρέπει τελικά να είμαστε προσεχτικοί ακόμα και για το τι λέμε στους φίλους μας πια...
.png)
