Μόλις γύρισα από το σπίτι μου στο Αγρίνιο και πάτησα το πόδι μου στη φοιτητική μου φωλιά... Τι να σας πω;; Πέρασα το τριήμερό μου μέσα στο άγχος μήπως άφησα την τοστιέρα στην πρίζα και επιστρέψω στο ολοκαύτωμα, έμπαινα στο ίντερνετ να δω αν προκλήθηκε καμία φωτιά από τοστιέρα,και μόλις χτυπούσε το τηλέφωνο πήγαινε η καρδιά μου να εκραγεί φοβούμενη πως θα ακούσω τα κακά μαντάτα από την Πυροσβεστική....Από αυτό το γεγονός,μου ήρθε η ιδέα να γράψω για το άγχος που μου κατατρώει τα σωθικά και το οποίο βρισκόταν σε ιδιαίτερη πείνα την χρονιά των Πανελλαδικών...
Από τα καλοκαιρινά μαθήματα, ακόμη, στο φροντιστήριο , η καρδιά μου ξεκίνησε να χτυπάει σαν τρελή διότι θεωρούσα πως οι εξετάσεις αυτές είναι μόνο για άτομα που ο δείκτης νοημοσύνης τους ξεπερνάει αυτόν, του Αϊνστάιν...τα θέματα των Πανελλαδικών του 2013, θεωρούσαν πως είναι πολύ δύσκολα,ειδικά των Μαθητικών κατεύθυνσης...Πώς μπορεί ένας μαθητής να μπορέσει να διαχειριστεί μια τόσο δύσκολη κατάσταση,να διαβάζει σκληρά και να προσπαθεί να κατευνάσει το άγχος του, να αποφασίσει για το μέλλον του, να βρει οδηγηθεί προς μία κατευθυνση για να έχει γρήγορη επαγγελματική αποκατάσταση...;;;ΌΛΑ ΑΥΤΑ ΜΑΖΕΜΕΝΑ....ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ...
Κατά το Νοέμβριο, οι καθηγητές μου από το φροντιστήριο με κάλεσαν στο γραφείο τους προσπαθώντας να συζητήσουν για την άσχημη ψυχολογία μου λόγω του στρες και προτρέποντάς με να το ξεπεράσω....Πώς μπορεί κάποιος να ξεπεράσει το άγχος του,τι κάνει;; υπάρχει κάποιος διακόπτης για να το απενεργοποιήσεις;;; εμείς τα άτομα με αγχος,πρέπει να απέχουμε από το μέλλον μας;;;;; γιατί κανένας δεν μπορεί να καταλάβει πως υπάρχουμε και εμείς,τα υπεραγχωτικά άτομα που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την κατάστασή τους;;;
Αργότερα,καθώς περνούσε ο καιρός, άρχισα να καταρρέω αλλά δεν το έδειχνα σε κανέναν προσπαθώντας να αποτρέψω τις ανόητες ερωτήσεις του τύπου:"Είσαι καλά;; Γιατί αγχώνεσαι;;Δεν υπάρχει λόγος" (Αν κάποιος με τα ίδια συμπτώματα ακούσει αυτά τα λόγια,θα αρχίσει να γελάει,αναγνωρίζοντας πως δεν μπορούν να τον κατανοήσουν...)Κάθε μέρα,τελειώνοντας το σχολείο ζαλιζόμουν τόσο πολύ, που έφτανε στα όρια της λιποθυμίας...Με νούσε η κοιλιακή μου χώρα υπερβολικά,και η καρδιά συνέχιζε να χτυπά δυνατά,τόσο δυνατά που 'οταν τελικά ξάπλωνα στο ζεστό και άνετο κρεβάτι μου,την άκουγα να χτυπά στο αυτί μου,τη στιγμή που ακουμπούσε στο μαξιλάρι μου..Δε θα συνεχίσω άλλο, την εξιστόρηση αυτής της δραματικής εμπειρίας γιατί δε θα αντέξω να θυμηθώ την "τραγωδία" μου...
Το άγχος από κάποιους μπορεί να θεωρηθεί ανασφάλεια αλλά δεν είναι έτσι,είναι η προσπάθεια και η ανάγκη να γίνουν όλα σωστά, με ακρίβεια χωρίς ψεγάδι...είναι το ελάττωμα των ατόμων με πρόγραμμα αλλά σιγά σιγά και με το χρόνο,μπορεί να δουλευτεί και να μετατραπεί σε κάτι θετικό,που μπορεί να γίνει και δημιουργικό...
το άγχος,αν κάποιος το έχει,δεν μπορεί να το υπερνικήσει,να το μειώσει και να το εξαφανίσει εντελώς και γι' αυτό το λόγο δεν βοηθούν το λόγια κατευνασμού αυτής της κατάστασης...
Φίλοι,αγχωτικοί,πλημμυρισμένοι στο στρες ενωθείτε,μη δίνεται σημασία σε αυτά που σας λένε για το χαρακτηριστικό σας... Προσπαθείστε να χαλαρώνετε με καλή παρέα, αγαπημένη μουσική και καλές ταινίες....Σιγά σιγά, θα ξεχαστείτε και τελικά θα τα καταφέρετε...Εμπιστευθείτε με!!!
Από τα καλοκαιρινά μαθήματα, ακόμη, στο φροντιστήριο , η καρδιά μου ξεκίνησε να χτυπάει σαν τρελή διότι θεωρούσα πως οι εξετάσεις αυτές είναι μόνο για άτομα που ο δείκτης νοημοσύνης τους ξεπερνάει αυτόν, του Αϊνστάιν...τα θέματα των Πανελλαδικών του 2013, θεωρούσαν πως είναι πολύ δύσκολα,ειδικά των Μαθητικών κατεύθυνσης...Πώς μπορεί ένας μαθητής να μπορέσει να διαχειριστεί μια τόσο δύσκολη κατάσταση,να διαβάζει σκληρά και να προσπαθεί να κατευνάσει το άγχος του, να αποφασίσει για το μέλλον του, να βρει οδηγηθεί προς μία κατευθυνση για να έχει γρήγορη επαγγελματική αποκατάσταση...;;;ΌΛΑ ΑΥΤΑ ΜΑΖΕΜΕΝΑ....ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ...
Κατά το Νοέμβριο, οι καθηγητές μου από το φροντιστήριο με κάλεσαν στο γραφείο τους προσπαθώντας να συζητήσουν για την άσχημη ψυχολογία μου λόγω του στρες και προτρέποντάς με να το ξεπεράσω....Πώς μπορεί κάποιος να ξεπεράσει το άγχος του,τι κάνει;; υπάρχει κάποιος διακόπτης για να το απενεργοποιήσεις;;; εμείς τα άτομα με αγχος,πρέπει να απέχουμε από το μέλλον μας;;;;; γιατί κανένας δεν μπορεί να καταλάβει πως υπάρχουμε και εμείς,τα υπεραγχωτικά άτομα που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την κατάστασή τους;;;
Αργότερα,καθώς περνούσε ο καιρός, άρχισα να καταρρέω αλλά δεν το έδειχνα σε κανέναν προσπαθώντας να αποτρέψω τις ανόητες ερωτήσεις του τύπου:"Είσαι καλά;; Γιατί αγχώνεσαι;;Δεν υπάρχει λόγος" (Αν κάποιος με τα ίδια συμπτώματα ακούσει αυτά τα λόγια,θα αρχίσει να γελάει,αναγνωρίζοντας πως δεν μπορούν να τον κατανοήσουν...)Κάθε μέρα,τελειώνοντας το σχολείο ζαλιζόμουν τόσο πολύ, που έφτανε στα όρια της λιποθυμίας...Με νούσε η κοιλιακή μου χώρα υπερβολικά,και η καρδιά συνέχιζε να χτυπά δυνατά,τόσο δυνατά που 'οταν τελικά ξάπλωνα στο ζεστό και άνετο κρεβάτι μου,την άκουγα να χτυπά στο αυτί μου,τη στιγμή που ακουμπούσε στο μαξιλάρι μου..Δε θα συνεχίσω άλλο, την εξιστόρηση αυτής της δραματικής εμπειρίας γιατί δε θα αντέξω να θυμηθώ την "τραγωδία" μου...
Το άγχος από κάποιους μπορεί να θεωρηθεί ανασφάλεια αλλά δεν είναι έτσι,είναι η προσπάθεια και η ανάγκη να γίνουν όλα σωστά, με ακρίβεια χωρίς ψεγάδι...είναι το ελάττωμα των ατόμων με πρόγραμμα αλλά σιγά σιγά και με το χρόνο,μπορεί να δουλευτεί και να μετατραπεί σε κάτι θετικό,που μπορεί να γίνει και δημιουργικό...
το άγχος,αν κάποιος το έχει,δεν μπορεί να το υπερνικήσει,να το μειώσει και να το εξαφανίσει εντελώς και γι' αυτό το λόγο δεν βοηθούν το λόγια κατευνασμού αυτής της κατάστασης...
Φίλοι,αγχωτικοί,πλημμυρισμένοι στο στρες ενωθείτε,μη δίνεται σημασία σε αυτά που σας λένε για το χαρακτηριστικό σας... Προσπαθείστε να χαλαρώνετε με καλή παρέα, αγαπημένη μουσική και καλές ταινίες....Σιγά σιγά, θα ξεχαστείτε και τελικά θα τα καταφέρετε...Εμπιστευθείτε με!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου